drie dagen gemikst
in drie dagen gemikst wat de nieuwe plaat gaat worden.
dank Dolf! dank Reinier! En Jurgen! En Margijn!
het wordt mooi.
het lied als gehoord op het herentoilet
apathisch sloeg men op de pauken,
dreinden hobo s,
de trom met de geitekop dreunde.
een seconde later hieven alle dansers en zangers eendrachtig jankend
de Hymne der Verlichte Mensheid aan.
wij herkenden het amper.
door de leuningen, treden en armen van de trappen, door de hoekige bochten,
waren de stramme accoorden danig gemold en verminkt,
zodat het tenslotte voor ons stond in bloederige besneeuwde gedaante
met het kapotgescheurde vuile jurkje
van een meisje met wie men alles gedaan heeft.
wij horen het.
temidden van deze onvoorstelbaar middelmatige,
tot onbekendheid gedoemde stemmen
bevindt zich een stem van dodelijk heilig verdriet.
zij zingt overal doorheen
gelijk het zweven van een gewonde vogel.
wij horen haar.
Rosa van de Winden,
de grafbloem
de beste achterlijke alt
van alle speciale scholen.
(vrij naar Sasja Sokolov: School der Gekken)